سالگرد ازدواجمون

برای من و همسرم خیلی روز مهمی هست . 

شروع همه شادیهای بی نظیر و وصف نشدنی.

شروع یه راه بی نظیر و عالی ، مسیری که توی هیچ فراز و نشیبش تنها نیستیم و همیشه و هر لحظه حظور خدا را حس می کنیم.

اما متأسفانه امسال جشنی نداشتیم و حتی هدیه ای هم نبود چون روز هفتم مادربزرگ همسرم بود . 

فقط نهار با هم رفتیم بیرون ، اونم طبق معمول بچه ها غذا نخوردن فقط یکمی سیب زمینی سرخ کرده اونم سه نفری نتونستن تمومش کنن. البته گرسنه بودن مجبور شدم با بیسکویت سیرشون کنم.ارشیا شب هم همون سیب زمینی ها را هم تحویلمون داد. 

از یه طرف فوت مادر پدرشوهرم بود از یه طرف بچه های مریض که هیچی توی معدشون نمی موند و اصلا حال و حوصله خودم را هم نداشتم فقط غصه مریضی بچه هام.

مادرشوهرم می گن غصه نخور گوشت بر می گرده سر جاش دوباره چاق می شن اما منم مثل خودشون طاقت مریضی بچه هام را ندارم.

با این وجود سعی کردیم این روز به خوشی بگذره و بچه ها را پارک هم بردیم  اما سر ظهر که بچه ای توی پارک نباشه اونم مریض بشه .

بعد هم که دکتر فرهت خدا خیرش بده غصه هامون را تمام کرد و شادی بهمون هدیه داد.

اما نازنینم بدون که دوستداشتنی ترینم هستی . اگه بچه هامون شیشه عمرم هستن تو همه وجودم هستی.

از وقتی بچه ها همراه زندگیمون شدن شاید کمتر از قبل با هم بودیم و شاید شاهد حسادتهای پدرانه ات هم بودم اما هر لحظه عاشق تر شدم چون هر لحظه ویژگیهای دیگری از اخلاق و منش بزرگت برایم نمایان شد.

همه کسم هیچ کس برایم عزیزتر از تو نخواهد شد (بچه ها)

دوست دارمت و با تو خوشبخت ترینم .